Preminuo je Dejan Milojević
Srce velikog čoveka, sportiste, košarkaša i trenera prestalo je da kuca danas, 17. januara 2024. godine.
Deki nas je napustio prerano, u 46. godini, nakon što njegovo telo nije uspelo da se izbori sa posledicama srčanog udara zadobijenog u noći između utorka i srede.
Dejan je rođen 15. aprila 1977. godine u Beogradu. Odrastao je u prigradskom naselju Padinska Skela odakle je sa samo 13 godina počeo redovno da odlazi u Beograd na treninge KK Tašmajdan.
Milojević je na Taš došao na nagovor školskog druga i vrlo brzo postao dominantna figura na terenu, ne samo u svom godištu, već i nastupajući za starije.
Malo toga se promenilo do završetka njegove košarkaške karijere u dresu Partizana, 2009. godine.
Jednom prilikom, 16-godišnji Deki je postigao 141 poen protiv vršnjaka iz OKK Beograda. Tašmajdan je tu utakmicu dobio rezultatom 202:52.
Glasine o snažnom dečaku iz Padinjaka brzo su se proširile Beogradom i najbrže je reagovao Miša Lakić, koji je 1994. godine doveo Milojevića u jednu od najpoznatijih prestoničkih škola košarke, Beovuk.
Dejan je nastavio košarkaško školovanje i igrački razvoj u crno-žutoj opremi „vukova“ do 1998. kada je, malo nakon osvajanja zlatne medalje na Evropskom prvenstvu za mlade, postao član FMP Železnika i potpisao prvi profi ugovor u karijeri koja je slutila na velika dela.
Posle dve sezone provedene u Železniku, od kojih je jedna bila grubo prekinuta NATO bombardovanjem, Milojevića je put dalje vodio u Podgoricu, gde se 2000. godine priključio aktuelnim šampionima SR Jugoslavije u jednom od najvećih transfera u istoriji naše košarke.
Usledili su i prvi trofeji u karijeri, dupla kruna u sezoni 2000/01, kao i debi u Evroligi.
Povratkom u Beograd 2004. godine, gde je ovog puta zaigrao u dresu Partizana, Milojević se u sistemu trenera Duška Vujoševića transformisao u najdominantnijeg košarkaša u regionu i jednog od statistički najkorisnijih u Evropi.
Za dve sezone u crno-belom osvojio je dve titule u Jadranskoj ligi i to kao najbolji strelac i najkorisniji igrač sezone, a dominacija je bila potvrđena i u prvenstvu Srbije.
Partizan je napustio 2006. godine i naredne dve sezone sa uspehom nastupao u Valensiji iz koje je potom prešao u redove Galatasaraja. Posle jedne sezone u Turskoj odlučio se za povratak među crno-bele, ali je ubrzo odlučio da zbog hroničnih problema sa kolenima završi karijeru košarkaša.
Odluku je objavio 1. septembra 2009.
Od tog trenutka, počeo je da razmišlja kao budući košarkaški trener i pedagog. Radio je na sebi, usavršavao se, obrazovao i već 2012. dobio priliku da pokaže šta zna – a znao je mnogo.
Potrajalo bi dugo ako bismo pokušali da nabrojimo sve momke koji su stasali uz Dejana Milojevića u Megi u narednih osam godina, ali navešćemo neka: Nikola Jokić, Vasilije Micić, Nemanja Dangubić, Ivica Zubac, Rade Zagorac, Vlatko Čančar, Ognjen Jaramaz, Marko Simonović, Timote Luvavu-Kabaro, Alfa Kaba, Goga Bitadze…
Koliko je živeo košarku govori i to što je retke periode u godini kada nije imao obaveze u Megi koristio da putuje po Americi i usavršava se na kampovima NBA timova, tako da ga je posle kratkog perioda na klupi Budućnost od januara do juna 2021. godine put, ipak, odveo preko Atlantika.
Poziv Golden Stejt Voriorsa da se priključi stručnom štabu Stiva Kera i radi sa Stefenom Karijem, Klejom Tompsonom, Drajmondom Grinom i ostalim članovima poslednje prave NBA dinastije prihvatio je sa zadovoljstvom i na leto 2021. potpisa višegodišnji ugovor sa organizacijom iz San Franciska.
Nije doveden slučajno, njegov zadatak bio je razvoj individualne tehnike i taktike igrača na unutrašnjim pozicijama, jer su priče o tome koliki uticaj je Deki imao na znanje i veštine sada već najboljeg košarkaša sveta – Nikole Jokića – uveliko kružile NBA krugovima.
U svojoj drugoj sezoni u Kaliforniji, Milojević je sa Voriorsima osvojio i titulu, postavši tek drugi trener iz naše zemlje sa šampionskim prstenom.
Taj dragoceni komad zlata samo je jedan od dragulja koji su ostali iza Dejana Milojevića na njegovom putu od Padinjaka do šampionske parade u San Francisku iz kojeg bi se jednog dana sigurno vratio i kao ponosni selektor ponosne košarkaške reprezentacije Srbije – zemlje koja nikad neće zaboraviti takvu trenera, košarkaša, sportiste i čoveka.
Počivaj u miru dragi Dejane.
Izvor: n1info.rs