Ratarske sveće su velike sveće koje izlivaju poljoprivrednici iz okoline manastira Tronoša jednom godišnje u sedmici pred Uskrs.
Kada sveće dogorevaju, manji delovi se ostave i pretope sa novim prikupljenim voskom, tako da uvek u novoj sveći ima primese stare sveće i svih ostalih prethodnih sveća. Nastoji se svake godine da sveća bude bar malo veća od prethodne, da bi i sve drugo napredovalo.
Jedna sveća izliva se u selu Zajči i meštani je nose u povorci do manastira Tronoša. Druga sveća izliva se u samom manastiru. One se “sastaju” kod Česme Devet Jugovića i odande svečano unose u manastir Tronošu i pale na Veliki četvrtak u crkvi posvećenoj Vavedenju Bogorodice. Ove sveće ostaju da gore u vreme velikih hrišćanskih praznika i nedeljom u vreme liturgije, tokom cele godine.
Meštani veruju da se na taj način štite od vremenskih nepogoda, ali i da time utiču na dobrobit članova svojih porodica. Priča se da je ovaj običaj star i da su ga u manastir doneli monasi iz Svete Gore. Prvi izvori koji govore o ratarskim svećama su iz prve polovine 19. veka.
Običaj se u kontinuitetu održao i tokom Drugog svetskog rata, kada su zbog ratnih uslova pravljene manje sveće. Izlivanje sveća prenosi se s generacije na generaciju u nekim porodicama. Poslednjih godina, pod uticajem medija, u ovaj običaj se uključuje sve više ljudi iz šire okoline koji za učešće imaju različite motive.
