U ranim jutarnjim satima na Veliki petak 9. aprila 1999. godine, začuo se snažan minobacački i artiljerijski napad. Kiša granata koja se prosula po položajima na granici sa Albanijom označila je početak jednog od najžešćih sukoba Vojske Jugoslavije i terorista Oslboodilačke vojske Kosova – bitke na Košarama. Boj koji se slijedio narednih nedjelja odvijao se na samoj graničnoj liniji i postao je simbol herojske odbrane zemlje 1999. godine. Udružene snage terorističke Oslobodilačke vojske Kosova, vojske Albanije i NATO, zajedno sa američkim snagama koje su davale vazdušnu podršku, krenule su u napad na karaulu Košare na srpsko-albanskoj granici. OVK i NATO su planirali iznenadan napad kroz karaulu Košare i prodor ka Metohiji. Njihov plan je bio da zauzmu čitavu Metohiju i nateraju Vojsku Jugoslavije na otvoreni sukob sa njima, kako bi se otkrile snage Vojske Jugoslavije i omogućilo NATO avijaciji da ih bombarduje. Krvava borba je trajala 67 dana i noći sve do 10. juna 1999. godine kada je potpisan Kumanovski sporazum i Vojska Jugoslavije i srpska policija su se povukle zajedno sa stanovništvom koji su učestvovali u bici na Košarama.
Bitka na Košarama se uzela mnoge živote na obe strane. U regionu Košara poginulo je 108 pripadnika Vojske Jugoslavije (18 oficira i podoficira, 50 redovnih vojnika, 13 rezervista, 24 dobrovoljca). Među poginulima je i ruski dobrovoljac. Zvanični gubici OVK su oko 200 mrtvih, ali smatra se da ih je bilo mnogo više. Vojnici koji su preživeli ovu krvavu bitku tvrde da i danas čuju zauke i vide slike svojih ranjenih i mrtvih saboraca. Vojska Jugoslavije je često išla u napad po ledenom kiši, mrazu, magli i snegu dubine jedan metar i branila svaki položaj do poslednjeg trenutka, dali su sve od sebe. Borci su bili spremni da poginu za svoju državu, za svoje porodice, žedni za druge. Posle 67 dana borbe su uspeli da izađu kao pobednici, ali veliki je poraz što mi posle nešto više od 20 godina zaboravljamo i ne poštujemo to što su oni dali svoje živote da bismo mi danas bili tu gde smo.